Nella quiete del tempo

Trzecia w dorobku pisarskim Olgi Tokarczuk powieść została uznana przez krytykę za najlepszą jej książkę. Prawiek i inne czasy to epicka przypowieść o niszczącej sile czasu, rozpisana na toczącą się ponad osiemdziesiąt lat historię mitycznej podkieleckiej wsi i jej mieszkańców. Tokarczuk próbowała w niej stworzyć mit, który byłby sposobem na odnalezienie się w historii. Łącząc realizm z magicznością, ignorując świat polityki i historii przez wielkie H, stworzyła powieść o uniwersalnym wymiarze. Za Prawiek autorka otrzymała Paszport "Polityki" za rok 1996, a w roku 1997 nagrodę Fundacji im. Kościelskich. Książka była nominowana do Nagrody Literackiej Nike i wygrała plebiscyt czytelników.

Autorka opowiada nam historię wioski, w której toczą się losy kilku pokoleń paru rodzin, od pierwszej wojny światowej aż do lat osiemdziesiątych. Nie jest to jednak żmudna lekcja historii, mimo że historia jest obecna i wpływa, często w okrutny sposób, na losy powieściowych bohaterów. Jest to raczej historia o zwykłych, skromnych ludziach, którzy walczą o szczęście, rodzinę, przyszłość czy w ogóle o życie i przeżycie w odmętach historii.
Nazwy i nazwiska tej powieści na pewno nie bez powodu mają charakter mówiący, symboliczny, jak rzeki Czarna i Biała czy rodziny Boskich i Niebieskich, Cherubinów i Serafinów. Również wieś jest strzeżona ze wszystkich stron przez archaniołów Rafała, Gabriela, Michała i Uriela. Owa metafizyczna perspektywa wciąż obecna jest w utworze, równolegle z konkretną historią.

Prawiek è un villaggio situato al centro dell’universo e protetto da quattro arcangeli, che ne vegliano i confini. Ad abitare le sue valli e ad allevare carpe nei suoi stagni, ci sono personaggi bizzarri come carte dei tarocchi: il vecchio Boski che, appollaiato su un tetto, sogna di distruggere d’un soffio tutto ciò che vede; il castellano Popielski, che passa la vita a giocare a un misterioso gioco da tavolo; Spighetta, che ha occhi capaci di arrivare all’anima degli individui; Ruta, che sa riconoscere il suono del cuore della terra, e Genowefa, che sembra muovere il mondo girando la manovella di un macinacaffè. Mentre nelle loro vite si agita la storia inquieta del Novecento, sopra a ciascuno sta un Dio vanitoso ed egoista, che ha dato avvio alla creazione per noia e si è stufato degli uomini.